Jak wskazał Sąd Najwyższy (Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 11 sierpnia 2016 r. I CSK 504/15):
Posiadanie cudzej rzeczy, aby mogło być uznane za samoistne, a więc wywołujące skutek prawny zasiedzenia, nie może ograniczać się do wewnętrznego przekonania posiadacza, lecz musi być dostrzegalnym z zewnątrz jego postępowaniem z rzeczą jak właściciel. Posiadaczem samoistnym jest więc ten, którego zakres faktycznego władania rzeczą jest taki sam, jak właściciela i który znajduje się w położeniu pozwalającym na korzystanie z rzeczy w taki sposób, jak może to uczynić właściciel.
Powyższa teza jest bardzo istotna dla praktyki sądowej – potwierdza, że wnioskujący o zasiedzenie musi baczną uwagę przywiązywać do wykazania w toku sprawy sądowej nie tylko faktu władania nieruchomością, ale również faktu uzewnętrznienia woli władania jak właściciel w sposób widoczny dla osób trzecich.
